KWOKA

Proszę pana, pewna kwoka
Traktowała świat z wysoka
I mówiła z przekonaniem:
„Grunt to dobre wychowanie!”

Zaprosiła raz więc gości,
By nauczyć ich grzeczności.
Pierwszy osioł wszedł, lecz przy tym
W progu garnek stłukł kopytem.
Kwoka wielki krzyk podniosła:
„Widział kto takiego osła?!”
Przyszła krowa. Tuż za progiem
Zbiła szybę lewym rogiem.

Kwoka gniewna i surowa
Zawołała: „A to krowa!”
Przyszła świnia prosto z błota.
Kwoka złości się i miota:
„Co też pani tu wyczynia?
Tak nabłocić! A to świnia!”
Przyszedł baran. Chciał na grzędzie
Siąść cichutko w drugim rzędzie,
Grzęda pękła. Kwoka wściekła
Coś o łbie baranim rzekła

I dodała: „Próżne słowa,
Takich nikt już nie wychowa,
Trudno… Wszyscy się wynoście!”
No i poszli sobie goście.

Czy ta kwoka, proszę pana,
Była dobrze wychowana?

autor: Jan Brzechwa

                                       Wy od grila.....

Wy, którzy do władzy macie wieczne żale
I obrażeni na wybory nie chodzicie wcale,
Aby siłą swej karty życie własne zmienić
Musicie właśnie teraz zacząć się rumienić.

Bierność nie jest metodą na żadne zwycięstwo
Niechaj wam się nie zdaje, że to wielkie męstwo.
Krzyknąć - "mam wszystko w nosie"- i nastawić grila
Wszak gril nie całym życiem - gril to tylko chwila.

Z chwili waszej słabości łotry korzystają
Grabiąc was bez litości łapy zacierają
I licząc tą kasiorę, którą zagrabili
Cieszą się, że z was znowu kretynów zrobili.

Przestańcie być jak dzieci wiecznie obrażone,
Które na złość mamie uszy odmrożone
Na szalę własnej nędzy rzucają z głupoty
By pracując na "panów" wylać siódme poty.

Zrozumcie, że siła jest po stronie tłumu,
Który w wielkości swojej ma więcej rozumu,
Niż te kilka tysięcy rządzących mafiosów,
Którym od lat służycie za ofiary losu.

Pora już oprzytomnieć i jak Polska cała
Przy najbliższych wyborach pokazać im wała.
I taką ilość głosów do urny władować,
By ich do końca świata nie mogli sfałszować.

  Z okazji Barbórka, to trzeba chłopom górnikom winszować tela samo wyjazdów z gruby co zjazdów do niyj. Winszuja!
Mom tyz krótka ślónsko bojka ło tym, jako praca górnika jest trudno:

Romboł górnik klocek, romboł go pod ścianom,
I przy tym rombaniu, ciulnoł sie w kolano.
Że go zaskoczyło te nogłe zdarzynie,
Na wcześniejszy wyjazd, dostoł przyzwolynie.
Poszoł se przekopym, jak mamlas po szynach,
A tu ...na zakryncie - dup! w niego maszyna.
Kiedy sie obejrzoł, za siebie do zadku,
To by boł uniknoł, przykrego wypadku.
Stanoł i nadepnoł, na kulok urżnienty,
I gwóźdź zarościały, wlozł mu aż do piynty.
Musioł borok siednoć, na okorków kupie,
Zaroz poczuł drzyzga w swojej chudej dupie.
Górnik aże skoczył, hełm mu zlecioł z gowy,
I ciulnoł tom gowom, w ring łod obudowy.
Buła mu wylazła, na pośrodku glacy,
Stracił równowaga, i ciulnoł na cacy.
Jak lecioł na plecy, chycił za kolyjka,
Paleec mu przytrzasła, jakoś k... belka.
Chycił za betonik, kery wisioł z kraja,
Betonik wyleciol, i dostał nim w jaja.
Droty co sterczały, wlazły mu do miecha,
Trza mieć k... noga, pierońskiego pecha.
Jeszcze zdonżył chycić, jakoś deska z tyłu,
Półka go przyczasła, i ćwierć tony pyłu.
Godajom wypadki - że chodzom parami,
Jako to jest prowda, to widzicie sami.

Wszystkiego dobrego! Szczynść Boże!

Wierzę w jednego Donalda Tuska, ojca wszech-uwielbianego,
stworzyciela stadionów, autostrad, nowych miejsc pracy,
oraz wszystkich dotacji z Unii widzialnych i niewidzialnych.
I w jednego prawdomównego Wincenta, podskarbiego naszego,
który z ojca swego o nazwisku Rostowski jest zrodzony przed wszystkimi długami.
Tusk z Tuska, Platforma Obywatelska z europejskości,
FAKTY nieprawdziwe z TVN-u prawdziwego,
przez niejakiego Tomasza Lisa stworzone.
Współistotne Donaldowi,
a przez niego wszystko co złe się stało.
On to dla nas lemingów i dla naszego ogłupienia
zstąpił nie wiedzieć skąd.
Wykolegowany nie raz przez Putina Wielkiego,
przyjął miliardy z Unii i stał się jej zakładnikiem.
Pomógł również Grecji za nas, pod namową Kanclerz Niemiec
i został w nagrodę przez Angelę pochwalony.
I ponownie zmartwychwstanie będąc w przyszłości wybrany, jak oznajmia OBOP.
Wstąpił do Rządu, siedzi po prawicy Komorowskiego, który wąchy swe niedawno ogolił.
I powtórnie przyjdzie w chwale na następną kadencję,
a kurestwu i biedzie nie będzie końca.
Wierzę w pancerną brzozę i Sikorskiego jej orędownika i ożywiciela,
który z PISu do Platformy niegdyś przechodził.
Który z Tuskiem i Bronisławem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę,
ustami Olejnik w Radio ZET i TVN 24.
Wierzę w jeden, wielki, powszechny i europejski kryzys,
uznając pracę do 67 roku życia za konieczność do odpuszczenia grzechów.
I oczekuję na starość jałmużny w postaci głodowej emerytury,
oraz nowej edycji Tańca z Gwiazdami.
Amen.

Każdy facet, który kiedykolwiek jechał pociągiem pod szyldem PKP,  poznał dokładnie ów dotkliwy problem, który jakże celnie opisuje poniższy wierszyk:

 
"O sikaniu po piwie"

Poranek wczesny, jadę pospiesznym wprost do Warszawy,
załatwiać sprawy.
Pociąg o czasie, ja w drugiej klasie,
wagon się kiwa, piję trzy piwa.
Łódź Niciarniana !!!
W pęcherzu zmiana pęcherz nie sługa,
a podróż długa...
Ruszam z tej racji do ubikacji.
Kto zna koleje wie jak się leje.
To, co trzęsie się w Los Angelesie,
formę osiąga w polskich pociągach.
Wyciągam łapę, podnoszę klapę,
biada mi biada, klapa opada....
Rzednie mi mina, trza klapę trzymać.
Łokieć, kolano, trzymam skubaną,
celuję w szparkę, puszczam niagarkę,
tryska kaskada..... klapa opada.
Fatum złowieszcze wszak wciąż szczę jeszcze.
Organizm płynną spełnia powinność
Najgorsze to, że przestać nie może.
Toczę z nim boje jak Priam o Troję,
chcę się powstrzymać, ratunku ni ma.....
Pociąg się giba, a piwo spływa,
lecę na ścianę z mokrym organem,
lecąc na drugą zraszam ją strugą.
Wagonem szarpie, leję do skarpet,
tańcząc czardasza nogawki zraszam.
O!!! straszna męko, kozak, flamenco,
tańczę cholera wzorem Astair'a.
Miota mną, ciska ja organ ściskam,
wagon się chwieje na lustro leję.
Skład się zatacza, ja sufit zmaczam,
wszędzie łabędzie jezioro będzie,
odtańczam z płaczem la kukaraczę.
Zwrotnica, podskok spryskuję okno,
nierówne złącza, buty nasączam.
Pociąg hamuje, drzwi obsikuję
i pasażera co drzwi otwiera,
plus dawka spora na konduktora,
reszta mi kapie na skrót PKP-e.
Wreszcie pomału brnę do przedziału,
pasażerowie patrzą dziwnie spod powiek,
Pytania skąpe "Gdzie pan wziął kąpiel?"
Warszawa, Boże!!! Nareszcie dworzec!!!
Chwilo szczęśliwa!!! Na peron spływam,
walizkę trzymam, odzież wyżymam....
Ach, urlop błogi, od fizjologii ulga bezbrzeżna....
Pociąg odjeżdża, rusza maszyna
hen w dal po szczy...
po szynach.
                                   
Autor - anonimowy

Umrzeć - tego nie robi się kotu.   

Bo co ma począć  kot
w pustym mieszkaniu.
Wdrapywać się na ściany.
Ocierać między meblami.
Nic niby tu nie zmienione,
a jednak pozamieniane.
Niby nie przesunięte,
a jednak porozsuwane.


I wieczorami lampa już nie świeci.
Słychać kroki na schodach,
ale to nie te.
Ręka, co kładzie rybę na talerzyk
także nie ta, co kładła.


Coś się tu nie zaczyna
w swojej zwykłej porze.
Coś się tu nie odbywa,
jak powinno.
Ktoś tutaj był i był,
a potem nagle zniknął.
I uporczywie go nie ma.


Do wszystkich szaf się zajrzało,
przez półki przebiegło.
Wcisnęło się pod dywan i sprawdziło.
Nawet złamało zakaz
i rozrzuciło papiery.
Co więcej jest do zrobienia.
Spać i czekać.


Niech no on tylko wróci,
niech no się pokaże.
Już on się dowie,
że tak z kotem nie można.
Będzie się szło w jego stronę
jakby się wcale nie chciało,
pomalutku, na bardzo obrażonych łapach.
I żadnych skoków, pisków na początek.                                         


Wisława Szymborska "Kot w pustym mieszkaniu"

http://www.kciuk.pl/Granice-Polski-990-2008-rok-a8354

Powiedział Bartek, że dziś tłusty czwartek,
a Bartkowa uwierzyła, dobrych pączków nasmażyła"